14.7 C
Barcelona
viernes, mayo 17, 2024
InicioOPINIÓNNada, por Antonio Arumí Vizmanos

Nada, por Antonio Arumí Vizmanos

Nada. Ya no hay nada. Ya no sentimos apenas. Estamos vacíos. A esto hemos llegado.

Durante mucho tiempo fuimos de entre los grandes el más modesto. Y como decía nuestro himno nos sentíamos orgullosos de ello. Dábamos la campanada en el momento más inesperado para después fallar cuando lo teníamos todo de cara. Incluso teníamos un cierto toque de pupas, como el Atleti de hace unos años. Tuvimos grandísimos jugadores, muchos de ellos internacionales. También los mejores entrenadores de la Liga . Aunque tanto unos como los otros en ocasiones nos duraban poco. Porque éramos eso, el más modesto. Paseábamos nuestro escudo y nuestra camiseta, por cierto, esa que casi nunca llevamos a domicilio, por toda España. El día que jugábamos en donde fuera era un día grande: venía el RCD Español. Un club a veces querido, las más; a veces odiado, las menos; pero siempre respetado y admirado por su resistencia a caer a pesar de su modestia. Vivimos momentos de gloria que nunca aprovechamos para crecer y otros de decepción en los que dábamos lo mejor de nosotros mismos para superarlos. Descensos salvados en el último partido, ascensos a Primera tras una temporada en Segunda en hasta cinco ocasiones. Esfuerzo, lucha, sacrificio, épica, orgullo. Ese era nuestro hábitat. Esa era nuestra identidad. Ahí nos sentíamos cómodos.

Resistimos a la pérdida de Sarrià, posteriormente a una provisionalidad en un estadio de atletismo en el que vivimos inesperados éxitos para acabar exiliados fuera de la ciudad en la que nacimos y crecimos. Vivimos luchas intestinas, las cacareadas familias, pericos contra pericos. Fuimos víctimas de intereses políticos, de intentos de cambio de nombre. Perdimos opciones de crecer desaprovechando a personas valiosísimas con un gran sentimiento perico. Finalmente sucumbimos al populismo más trasnochado. Y posteriormente a la traición más absoluta. Perdimos lo que era nuestro, que se vendió por intereses espurios.

Todo ha formado parte de un proceso de degradación, de pérdida de identidad, de autodestrucción. Miras a tu alrededor y donde antes había pericos orgullosos solo ves indiferencia, hastío, apatía, resignación. Solo unos pocos resisten.

Puedes ser de entre los grandes el más modesto. Puedes habitar en la zona media de la tabla de Primera, sin pena ni gloria. Puedes luchar de forma épica por no bajar. Hasta puedes descender, demostrar en Segunda una infinita superioridad y subir de inmediato. Diría más, incluso puedes resistir varios años en Segunda si tienes un proyecto de regeneración, ilusionante, con el que te muestres identificado, un estilo de juego, un proyecto de cantera. Algo a lo que agarrarte. Algo.

Pero esto no. Ya basta. Basta de echar a la gente del club. Basta de acabar con nuestro prestigio. Basta de jugar con nuestra dignidad. Basta de hacernos sentir vergüenza. Basta de vaciarnos emocionalmente. Porque estamos perdiendo la capacidad de sentir. Porque estáis consiguiendo dejarnos en nada. Porque si seguimos con este propietario, con este modelo (¿modelo?) de club, con el comportamiento de esta plantilla en su mayoría indigna de defender nuestra camiseta, algún día mirareis a vuestro alrededor y estaréis solos. Pediréis aplausos y oiréis el silencio. Pediréis apoyo económico y se os negará. Pediréis algo y no tendréis nada. Nada.


ARTÍCULOS RELACIONADOS

27 COMENTARIOS

  1. Subiran en en playoff.Luego medio equipo fuera.Ninguno sirve para Primera.
    Discurso lleno de topicos, pero realidades no muy lejanas. Y OJO, con las mismas ganas que tienen los jugadores la sexta plaza la veo cara con el Ferrol en estado de gracia.

  2. No merece la pena comentar NADA ,si no ganamos ,decepcionados a nuestra afición y yo haría
    El próximo partido en casa poner todo el estadio de pancartas que digan..hoy la afición sois vosotros ,los jugadores e irse todos del campo ,a ver si aprenden a ganar ,convencer y subir…

  3. Sincerament estic d’acord, entre el Xen i el Mao, ens estan portant a la misèria esportiva mes increïble que mai he vist als mes 65 anys.
    Y el pitjor es que tenim una plantilla totalment deshubicada, sense ordre, sensa cap ni peus.
    I si no pugen… ens convertiren en carn de segona

  4. Estic d’acord amb cadasquna de les paraules escrites. l’unic que queda en aquest club es l’aficio, i l’aficionat es el que te que possar s’he dempeus i cridar.

  5. La verdad es que me siento identificado con el artículo del Sr Antonio, es más yo lo único que añadiría es que ya no hay jugadores que se partan el pecho y que le echen un par como antiguamente, ya sólo quedan mercenarios apáticos que deambulan por el campo, y al Sr Chen le diría que aporta o aparta.

    • Completamente de acuerdo, ya lo dije que estábamos en una deriva de autodestrucción, de club, de proyecto y de identidad a este paso.

  6. Veritat complerta, tot i així l’espanyolisme deportiu no s’acabara, l’hem pasat puta, la pasarem puta pro no podran amb nosaltres. La nostra força, fe, creença i estima en vers els colors, que per cert, trobo molt a faltar, perdurarán tot i la mala previsió que tenim. Hem estat, som i serem pericos per sempre més. Visca el nostre RCDESPANYOL i tots els pericos per pro.

  7. No se si es pitjor la prensa culerda o aquets que no dien cap mentida l.unic que fan es ficar mes merda. Algu es pensa que foten merda canviara el equip i encara menys el xino. La cagada 1e va ser la venda a una cultura com la xinesa i 2o Espanyol a Catalunya amb la fobia que i ha a tot el que tingui a veura amb Espanya massa estem durant.

Los comentarios están cerrados.

LOS MÁS POPULARES